De moeder van Astrid Stoop vond het heerlijk om naar muziek te luisteren. Ze woonde 8 jaar in zorgcentrum Het Spijk. Astrid organiseerde in die tijd muzikale activiteiten voor de bewoners. Na het overlijden van haar moeder werd Astrid vrijwilliger.
Het Spijk is een woonzorgcentrum in Eefde, en bestaat uit vier afdelingen. ‘In de loop van de jaren heb ik Amour vijf keer naar Het Spijk gehaald. Iedere keer was het een groot succes. Soms was er budget, maar ik heb het ook wel uit eigen portemonnee betaald. Dat zie ik dan maar als mijn donatie voor het goede doel. Ook voor het volgende concert zijn subsidies aangevraagd, maar het is een doolhof en nog niet duidelijk of het zal worden toegekend.’
Astrid vertelt over de concerten: ‘Muziek is gezellig en werkt verbindend. De mensen leven er zichtbaar van op. Merel en Xavier doen het fantastisch: ze leggen contact met de bewoners, maken het herkenbaar en persoonlijk. Merel vraagt bijvoorbeeld wie er vroeger een hond had en informeert naar de naam. Om die naam dan vervolgens in het liedje te verwerken.’
De concerten van Amour zijn belangrijk voor de bewoners. ‘Muziek brengt vreugde en mensen komen echt tot leven. Iemand die bijvoorbeeld chagrijnig is en weinig zin heeft, zie je ineens uit volle borst meezingen. Terwijl ze normaal geen goed gesprek kunnen voeren.’
Er komen wel 60 tot 70 mensen naar de concerten van Amour. Astrid vervolgt: ‘Daarvoor hebben we best wat vrijwilligers nodig. Door op verschillende plekken een uitvoering te verzorgen, blijven de bewoners op hun eigen afdeling. Dat scheelt in de organisatie.’
Samen zingen
‘In Het Spijk hebben we ook een koor opgericht voor mensen met dementie, met een dirigent en een pianiste. Iedere 14 dagen komen 20 tot 30 mensen -bewoners en familie- zingen. Helaas is er op dit soort welzijnsactiviteiten enorm bezuinigd. Er zijn medewerkers vertrokken, en recent ook de coördinator. Daar maak ik me ernstig zorgen over. Er is nog maar heel weinig budget voor dit soort activiteiten, terwijl het de mensen zichtbaar goed doet.’
Muziek appelleert aan bepaalde emoties. Astrid: ‘Soms gaan mensen huilen.’ Dat muziek ook iets doet bij mensen met Alzheimer, merkt Astrid vooral bij de bewoners die meezingen in de koren. Sommigen zijn na afloop heel onrustig als ze terug gebracht worden. ‘Hoezo, het is toch leuk?! Alleen met overredingskracht kunnen we ze dan terugbrengen naar hun afdeling.’ Anderen zijn juist heel gelukkig en vertellen nog lang hoe leuk het was.’
‘Mijn moeder vond muziek altijd heel fijn. Alles wat deze mensen uit moment trekt, is prettig voor ze. En muziek is in het moment zelf. Dat is waar ik het voor doe: verlichting en plezier brengen’, besluit Astrid.
